1

Mensen maken altijd meer herrie dan ze denken. Een motor ronkt. Er wordt gescholden, 
iemand zingt een lied op een dakterras. Twee katten vechten om een steegje naast een flatgebouw. 
Iemand belt. Iemand leest hardop krantenkoppen voor.
    In een park laat een kindje een eikel vallen.
    Een eikel die ze vijftien straten – ze heeft ze geteld – met zich meegedragen heeft. Niemand 
weet het nog, maar ze kan tot vijftien tellen. Sinds afgelopen dinsdag eigenlijk al.
    En dan begint de regenbui. 
    Een regenbui die een maand lijkt te duren. 
    Maar in de schaduw van het tromgeroffel van wat uiteindelijk minstens 7 millimeter regen per 
uur zal worden, begint het al.
    Het begint. Eén kleine eikel wortelt. En niemand heeft het in de gaten: een kleine, ongehoorde 
triomftocht. 

2

We leefden te kort om de vaart van de wereld te kunnen zien. Te snel om de wereld te zien 
draaien. Te snel om die ene eikel op te merken, tussen alles wat zo belangrijk was: het nieuws, 
de benzineprijzen en goede tijden slechte tijden.
    Te snel om de moseik te zien groeien uit een hand van een kind dat tot vijftien kon tellen.
    En die kathedraal van een regenbui.
    En toen was ie er ineens, de moseik.
    We maakten te veel herrie om de eerste knoppen te horen openen. We gingen te snel 
om de bast te zien uitharden. Mensen maken altijd meer herrie dan ze denken. De moseik wint 
uiteindelijk van iedereen.

Martijn Neggers