houten hart
~sto ergo sum~

In de dagen dat de tram hier ging
en over kinderkopkes paard en wagen
naar de goirkestraat of gasthuisring
hoefde ik al nergens heen

toen fabrieksschoorstenen welig tierden
gaslantaarns het werkmansvolk beschenen
dat in de Roode Haan het weekend vierde
had ik hier geen klagen
(ik weerstond de oorlog onverveerd
ben tegen iepengriep gevaccineerd)


wanneer de regenboog een zomerbui
verandert in een lust voor ’t oog
blijf ik staan, niet eens te lui
ik hoef niet te bewegen
-tenzij omhoog

maar als de regen aanhoudt onverhoopt
en staat je de noordwestenwind ‘ns tegen
of als een lekke band tot stoppen noopt
houd ik je even droog
-al woei de afgelopen storm
mijn bladerdak ietwat uit vorm


groeien, bloeien, fotosynthese
af en toe een dichter boeien
almaardoor dezelfde wezen
zonder vreugd of smart

vrij naar Descartes: ik sta dus ik ben
na mijn dood word ik deur of biljart
-wie weet een stukje caravan

tel dan zachtjes mijn ringen
elk seizoen apart
tel mijn rampspoed en mijn zegeningen
tot mijn houten hart

Hans d'Olivat