Abeel,
onder jouw zachte licht lag ik
en dacht: geen slanke den, geen blanke berk
geen beuk van niks
en dankbaar zag jij mij
want we deelden elkaar
we veelden elkaar
we speelden elkaar

Ik heb je wortels gekieteld
je kruin gekust
je bladeren van glinsterend goud geblust
Abeeltje of beeltje, zei ik
toen je nog niet grijs, niet grauw 
toen je nog een meisje was
met katjes in de lente was

Maar ineens was hij daar: Eikmans! 
boom van een vent
zo’n bast, zulke armen, een droom van blaren
waarin jij met de jaren
almaar meer verdween

Verbannen werd ik naar struiken, vijver, veld
ik haatte jou, je nieuwe held
ik besprong je en bespoot je
doorstak het hart in onze stam
ik brak je takken loten met geweld
ik sloeg je...nog net niet

Waar zijn we nu Abeel?
na al die jaren
zijn je ogen nog goed?
is je huid met ringen gelouterd?
heb je spijt dat je mij…?

Ach, Abeel, ik groet je
met een onvermijdelijk gebaar
want ooit weer lig ik daar 
als as, bevrijd, verteerd
wil je me dan 
voor altijd in je opnemen?

Berry van Oudheusden