Ariona.

Aan het water ontstaat een naamloze kleur, een tint die taal ontgaat. In het diepste van onze geest, contemplatief leven, terwijl Gods fluistering ons raakt.

Als kapers zich verschuilen in kustverhalen, ben ik de storm die hun rust zal verdrijven. De wind vult de zeilen van hoge bomen, veerkrachtig in hun zijn, op weg naar het onbekende, het eeuwige verstrijken.

Aanvaringen met wederhelften, maar zielen verwant, zijn we reisgenoten in het verborgen, hand in hand. Samensmelten tot één, de bestemming nabij, terwijl de tijd vliegt, maar met jou, eeuwigheid zijn wij.

Adembenemend, zij die nu een kroon draagt, geworteld in Gods handen, vertelt elk blad het verhaal, terwijl de seizoenen branden. Oranje, geel, bruin en rood, onthullen hoe het licht brak. Onveranderd, een nieuwe kleur, wat onze harten op zee bemande.

Een boom aan het water, die de golven kalm maakt.

Rodgario Dalnoot